แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่ในชีวิตของผมนะครับ เพราะว่า แม้ตอนเด็กๆ ในวันตรุษจีนที่พี่ๆ น้องๆ ไปเที่ยวกัน ผมยังไม่ไปเลยครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน มีโอกาสก็ยังไม่ไป ยิ่งตอนนี้พิการรุนแรง ทุพพลภาพ ยิ่งไปไม่ได้ใหญ่เลย
ไปไม่ได้ ไม่เป็นไร วาดภาพแทนละกันครับ ภาพนี้มีคนถามมากว่า ทำไมสีพื้นด้านหลัง ไม่เป็นสีออกส้มๆ แดงๆ หรือเหลืองๆ ที่เป็นตอนอาทิตย์ขึ้น หรือตก
ผมตอบว่า ก็แบบมันสีฟ้าครับ สงสัยจะกลางคืน ตอนมีแสงจันทร์ ละมั้งครับ ผมก็เลยวาดตามแบบ ออกมาเป็นอย่างนี้ ภาพนี้มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งบอกว่า พอย่อเล็กๆ เหมือนภาพถ่าย ทำให้ผมดีใจส่วนหนึ่ง และคิดว่าต้องปรับปรุงส่วนหนึ่ง เพราะว่า ภาพในช่วงนี้ เป็นภาพที่ใช้ในโครงการดาวน์โหลดภาพวาดฝีมือคนพิการ ที่ให้ดาวน์โหลดเป็น wall paper บนมือถือ เดี๋ยวลูกค้าจะเข้าใจผิด คิดว่าเป็นภาพถ่าย แล้วไม่ดาวน์โหลดจะไปกันใหญ่
ภาพภูกระดึงนี้ จึงเป็นภาพที่ผมมีแรงบันดาลใจ ที่อยากไปที่นี่มากๆ ครับ ถ้าไม่ฝันเกินไป ผมคงมีโอกาสได้ไปกับคนที่ผมรัก นะครับ
อย่าลืมนะครับ เพื่อนๆ และผู้อ่าน ผมอยากให้ทุกท่านลองวาดภาพกันดูบ้าง ไม่ต้องสวย ไม่ต้องแคร์อะไรมาก ขอให้ภาพนั้น ออกมาจากความรู้สึกก ผมว่าก็เพียงพอแล้วครับ
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
.
ปล. ถึงผมไม่ได้ไป แต่คนที่ผมแอบรักอยู่ไปมาตั้ง 4 ครั้ง สงสัยจะไปเผื่อผมมั้งครับ 5555
ตอบลบ