(หลังจากยุ่งๆ พักใหญ่ หลายวัน เริ่มเขียนบทความได้บ้างแล้วครับ....บ่นๆ ให้อ่านกันครับ) 1 พฤศจิกายน 2553 หลังจากออกจาก ห้อง Warroom โรงแรม Pinnacle ซอยงามดูพลี สวนลุมพินี มาแล้ว ก็รีบบึ่งมาที่อาคารชินวัตร 3 พี่คนขับรถ TAXI ชำนาญเส้นทางมาก จึงทำให้ใช้เวลาเพียง 35 นาทีก็มาถึงครับ มีน้องเจ้าหน้าที่มาดูแลครับ และพาไปรอที่ห้องพักผ่อน จากนั้นก็เอาข้าวกล่องมาให้เลือกครับ อร่อยดีครับ แล้วก็มีพี่ๆ รปภ. มายกรถผมขึ้นชั้นบน 4 คนครับ หวาดเสียวครับ แต่ไม่กลัวนะครับ
เซ็นต์ชื่อ พร้อมกรอกรายละเอียดครับ รออีกพักใหญ่ มองไปมองมา ก็มีทั้งที่รู้จัก และไม่รู้จัก รู้สึกแค่เพียงว่า ทุกคนดูเป็นตัวของตัวเองดีครับ มีภาวะความเป็นผู้นำ คุุณสุปรีดา และคุณวิลาสินี จาก สสส. ก็ทักทาย ยิ้มแย้มทั้งคู่เลยครับ แล้วก็พากันเข้าห้องอัดครับ
ผมว่าทุกคนคง งงๆ และคงมีหลายคน คงคิดว่า อัดเทปรายการรึเปล่า จนนักข่าว พิธีกร ที่เห็นในจอบ่อยๆ (โทษนะครับ จำชื่อไม่ได้ ผู้หญิงครับ) บอกว่า ใช้ห้องอัดเป็นที่พูดคุยกัน แต่ขอบันทึกเทปไว้ (ผมคิดเอาเองว่า คงเอาใช้ในโอกาสที่เหมาะสม) และเป็นธรรมดาที่ผมนั่งรถเข็น ก็จะอยู่หลังสุด ปรากฏว่ามีพี่ผู้หญิงท่านหนึ่ง ขึงขังมาก บอกว่าให้ผมไปอยู่ข้างหน้า รีบไปเลยครับ เพราะเห็นพี่เขาขึงขัง เกรงใจเขาครับ
เริ่มต้นด้วย คุณสุุปรีดา ที่มากล่าวเริ่ม ตามด้วยคุณเทพชัย หย่อง แล้วก็พี่เอ๋อ ปรเมศวร์ รายละเอียดผมคงไม่ลงนะครับ ผมคงกล่าวโดยสรุป แต่ก่อนถึงตรงนั้น ผมแนบสไลด์ที่พี่เอ๋อ นำมา present ในห้องอัด มาให้เพื่อนๆ ได้ดูกันครับ จะได้เห็นภาพรวมคร่าวๆ ของ "เครือข่ายอาสาช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติ" ที่มาทำงานร่วมกัน อย่างแข็งขัน ส่วนตัวเห็นว่า ทุกท่านมีความสามารถ และรู้สึกดีใจที่ได้มีโอกาสร่วมเป็นส่วนหนึ่งในประวัติศาสตร์ครั้งนี้ครับ
เครือข่ายอาสาช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติ
View more presentations from Poramate Minsiri.
ผมได้รู้จัก (แต่ไม่ได้คุยด้วยนะครับ) ผู้ใหญ่อีกหลายๆ ท่านเลยครับ ในช่วงเวลาสั้นๆ ได้มีโอกาสเก็บเกี่ยว มุมมอง ทัศนคติ องค์ความรู้ พ่วงการประเมินอัตตาของแต่ละท่านไปในตัว ระหว่างสังเกตุโดยรอบ ก็สบตากับคุณณัฐภูมิ (1500miles) เราได้จับมือกันด้วย ถึงจะนั่งห่างกัน ถ้าเป็นไปได้ มีโอกาส ก็จะขอกอดพี่เขาสักครั้งหนึ่งครับ (ผมขอผ่านบทความนี้เลยละกันนะพี่โต้ง)
เลิกจากห้องส่ง คุณสุปรีดา และคุณวิลาสินี มาส่งถึงข้างล่างเลยครับ เกรงใจคุณสุปรีดา มากเลยครับ เพราะท่านเข็นรถเข็นให้ผมตลอดทางเลยครับ
ก่อนขึ้น TAXI น้องๆ จากมูลนิธิกระจกเงา ก็รีบมาช่วยอุ้มขึ้นรถ TAXI ด้วยครับ สมกับเป็นเลือดอาสา จริงๆ ครับ ขอบคุณอีกครั้งผ่านบทความนี้นะครับ.....จบภารกิจวันนี้ เหนื่อยมากครับ หนาวด้วยครับ ตอนรอ TAXI ลมเย็นวูบเลยครับ
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น