26 พฤศจิกายน 2553 @ ทีมงานรายการ "ยิ้มสู้" มาที่บ้าน มาสัมภาษณ์ บันทึกภาพ ขณะที่ทำงานบนเตียงในประเด็นการใช้ไอทีในการทำงาน

เขียนที่บ้าน 26 พฤศจิกายน 2553

วันนี้ผมมีนัดกับทีมงาน "ยิ้มสู้" ของคุณอ้อ กับคุณนที และมีน้องๆ อีก 3 ท่านคือ คุณอั๋น (พิธีกร) คุณจือ (ช่างกล้อง) คุณปอ และก็มีคุณอู๊ด ที่ขับรถพาทุกท่านมาที่เยี่ยมที่บ้านครับ (จริงๆ มีน้องหมามาอีก 1 ตัวครับ)

มาถึงก็พูดคุยกับนานพอสมควร ที่ต้องบอกว่าพูดคุยกัน ก็เพราะว่า (ผมคิดเอาเองนะครับ) ประเด็นค่อนข้างกว้าง (เพราะผมอาจจะเป็นคนหลายเรื่อง) แต่มุ่งมาที่เรื่องการใช้ไอทีในการทำงาน การปรับตัวยอมรับกับความพิการที่รวดเร็ว มาจากสาเหตุอะไร

ประเด็นเรื่องไอที ถ้าเพื่อนๆ ตามอ่านบล็อกของผมทั้งหลายจะพบว่าชัดเจนอยู่แล้ว เพราะว่าผมต้องยอมรับเลยว่า ผมเกิดถูกยุค มีอินเตอร์เน็ต มีคอมพิวเตอร์ จึงใช้ทรัพยากรเหล่านี้อย่างเต็มที่ แต่ผมอยากมาขยายความในประเด็นที่เกี่ยวกับสาเหตุแห่งการยอมรับความพิการอันรวดเร็วของผมเพียง 1 วันมากกว่าครับ ที่พอผมได้พูดคุยกับทุกท่านแล้วอยากนำบางส่วนมาเล่าให้ฟังครับ

คงต้องเริ่มจากทางทีมงานทั้งหมด เห็นความสำคัญในประเด็นนี้ จึงพูดคุยกันถึงความเป็นตัวผมและแนวคิด ซึงผมมีมาตั้งนานแล้ว เป็นนิสัยส่วนตัวของผมที่จะปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม ยอมรับในสิ่งที่เกิด และทุกเวลาที่ผมใช้ไปจะไม่เสียดาย เพราะผมถือว่าใช้เต็มที่แล้ว ไม่โทษใคร ผมทำตัวเอง ไม่นอนเอง จึงหลับในเกิดอุบัติเหตุ ไม่อยากเสียเวลากับเรื่องที่มันต้องเป็น ผมต้องเป็นคนทุพพลภาพ เป็นเรื่องจริงแก้ไขไม่ได้ ดังนั้น คนเราต้องมองไปข้างหน้า บวกกับการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตมาพอสมควรตลอด 29 ปี จึงทำให้ผมสามารถเริ่มชีวิตใหม่ได้

และด้วยความที่ผมไม่ยึดติดกับอะไรเท่าไหร่นัก จึงทำให้พร้อมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเสมอ โดยเฉพาะเรื่องการทำงาน ตั้งแต่เด็ก ผมจะไม่ได้เล่นเหมือนเด็กคนอื่นเท่าไหร่ ผมมักจะเล่นทอยตุ๊กตุ่น (หุ่นยาง) หลังเลิกเรียน เพื่อชนะ กินมากๆ แล้วนำกลับมาขายใหม่ แต่กว่าจะทำได้ต้องซ้อมนะครับ เหมือนนักกีฬาเลย เพราะผมมีเป้าหมายชัดเจนในการเล่นทุกครั้ง ผมมักหารายได้จากการใช้ความสามารถต่างๆ ในชีวิตประจำวันเสมอ และชอบคิดทำในสิ่งแปลกๆ ที่ต่างจากเพื่อนคนอื่น ในกลุ่มเดียวกัน มาตั้งแต่เด็กๆ แต่ผมไม่ได้หมายความว่า ผมเก่งนะครับ แต่หมายถึงคิดต่าง ต่างหาก ซึ่งก็ต้องยอมรับว่า ความคิดต่างนั้น บางครั้งก้ไม่ใช่เรื่องที่จะดี หรือถูก หรือประสบความสำเร็จเสมอไป ตรงกันข้าม มักผิดพลาดมากกว่า แต่นั่นกลับเป็นประสบการณ์ให้ผมมาตลอด

บ่อยครั้งที่ผมต้องอยู่ในอารมณ์ที่ว่า "โดดเดี่ยว" "ต้องศุ้คนเดียว" "พยายมเข้า เรารู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่" ต้องคอยบอกตัวเอง กับการทำงาน กับการกระทำ ที่ต้องแสดงให้คนใกล้ตัวเห็นว่า ควรค่าแก่ความพยายาม เพราะเป็นเรื่องทที่เกิดประโยชน์กับทุกคน

(เดี๋ยวจะยาวครับ) จากนั้น ทุกท่านก็เก็บเครื่องไม้ เครื่องมือ แล้วพวกเราก็นั่งคุยกันอีกสักพัก สำหรับการนัดแนะในวันอาทิตย์ ที่ผมจะไปงาน twittbkk ครั้งที่ 4 แต่ที่ผมตื่นเต้น คือ ผมอาจจะไได้พบกับอาจารย์วิริยะ นามศิริพงศ์พันธุ์ ที่ท่านจะมาเยี่ยมที่บ้านด้วยครับ

ถึงวันอาทิตย์กลับมาแล้ว ผมจะมารีบเขียนบทความมาให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันครับ

ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
.