วันหนึ่ง มีผู้ใหญ่ (1) ในวงการคนพิการท่านหนึ่ง โทรมาหาผมแล้วบอกว่า "อยากให้ผมไปร่วมประชุมงานกับฮัทช์ ไปลองฟังดูว่าเขามีโครงการให้งานคนพิการ ด้วยกัน" ผมกับผู้ใหญ่ท่านนี้จึงไปประชุมร่วมกัน ซึ่งลักษณะงานดังกล่าว จึงมีความจำเป็นที่ต้องเปิดบริษัท เพื่อรองรับการทำงานร่วมกับบริษัทฮัทช์ข้อตกลงแรก คือผมจะเป็นเพียงผู้จัดการโครงการ ส่วนผู้ใหญ่ (1) ท่านนั้นจะเป็นกรรมการผู้จัดการบริษัท และผมก็ถูกถามต่อว่า ถ้าจะให้ดำเนินการโครงการได้ ต้องใช้เงินเท่าไหร่ ผมจึงคำนวณประมาณการค่าใช้จ่ายออกมา ได้ตัวเลข 3 แสนบาท และผู้ใหญ่ (1) ท่านนี้จึงบอกว่า "เดี๋ยวพี่จะจัดการให้" จนกระทั่งใกล้เริ่มงาน ซึ่งมีความจำเป็นต้องจดทะเบียนบริษัทแล้ว จึงได้ให้พี่คนทำบัญชีให้กับผู้ใหญ่ (คุณสุทิน จันทา) อีกท่าน ช่วยดำเนินการให้ก่อน
ใกล้เริ่มงานแล้ว ปรากฏว่า เงินงบประมาณที่จะเริ่มงานยังไม่มีมา เพราะต้องใช้เงินในการจัดซื้อคอมพิวเตอร์ สถานที่ อุปกรณ์ต่างๆ เงินเดือนคนพิการ ผู้ใหญ่ท่านที่ 1 จึงให้ผมไปคุยกับผู้ใหญ่ท่านที่ 2 (คุณสุทิน จันทา) และปรากฏว่า ผู้ใหญ่ท่านที่ 2 (คุณสุทิน จันทา) ให้ความเอื้ออารี เห็นใจที่โครงการจะเริ่มแล้ว จึงยินยอมให้เงินช่วยมาสำหรับเริ่มโ็ครงการนี้จำนวน 2 แสนบาท (และถ้ามีคืนเมื่อไหร่ ก็สามารถนำมาคืนได้ตลอดเวลา) ตามที่ผมได้ขอความช่วยเหลือ (โ็ดยผมมาพูดแทนผู้ใหญ่ท่านที่ 1) และผู้ใหญ่ท่านที่ 2 (คุณสุทิน จันทา) ยังให้ผมควรเป็นกรรมการผู้จัดการ ร่วมกับผู้ใหญ่ท่านที่ 1
หลังจากที่งานได้เริ่มต้นขึ้น ทุกอย่างกำลังดำเนินไป พร้อมกับอุปสรรคต่างๆ ซึ่งผมถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาของการทำงาน ที่สำคัญโครงการนี้เป็นเรื่องใหม่ในวงการพัฒนาอาชีพคนพิการจึงย่อมต้องมีปัญหาเป็นปรกติ ซึ่งทำให้ผมต้องตัดสินใจให้รางวัลจูงใจ กับคนพิิการ เป็นคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค จนโครงการประสบความสำเร็จด้วยดี
แต่ก็ต้องแลกกับการที่ผมต้องออกเงินส่วนตัว จำนวน 1 แสนบาท ที่หมุนเวียนมาจากการทำงานด้่านอื่นแทน และตัวโครงการไม่เหลือเงิน ทำให้ยังไม่มีเงินคืนผู้ใหญ่ท่านที่ 2 และผมก็ได้สอบถามผู้ใหญ่ท่านที่ 1 ว่าจะทำอย่างไร เราจึงคุยกัน และตกลงว่า ให้ผมเป็นกรรมการผู้จัดการ แต่เพียงผู้เดียว และผู้ใหญ่ท่านที่ 1 จะโอนหุ้นทั้งหมดให้ รวมทั้งไม่ต้องออกเงินทุนอีก 1 แสนบาท
จึงเป็นที่มา ที่ผมต้องตกกระไดพลอยโจร เป็นกรรมการผู้จัดการของบริษัท พีดับบลิวดี เอาท์ซอส เมเนจเมนท์ จำกัด และทำให้ผมมีผลงานจากโครงการต่างๆ ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
ส่วนตัวแล้ว ผมต้องขอบคุณผู้ใหญ่ท่านที่ 1 ที่ได้เปิดโอกาสให้ผมได้เข้ามามีบทบาทในวงการผู้นำคนพิการ ทำให้ผมได้ใช้ความรู้ความสามาารถในการทำงานด้านพัฒนาอาชีพคนพิการ จนได้รับการยอมรับในสังคมจนถึงปัจจุบัน และที่สำคัญมากคือ ผู้ใหญ่ท่านที่ 2 (คุณสุทิน จันทา) ที่ได้ให้เงินสนับสนุนช่วยเหลือในการก่อตั้งบริษัท เป็นจำนวนเงิน 2 แสนบาท เพราะลำพังเงินหมุนเวียนของผมนั้นคงไม่เพียงพอ และผมก็ถือว่า บริษัทพีดับบลิวดีฯ นั้น ที่ก่อตั้งขึ้นมาได้ มีจุดเริ่มต้นจากผู้ใหญ่ทั้ง 2 ท่านนี้ (ยังมีผู้ใหญ่ (คนปกติ) อีก 2 ท่านที่มีส่วนร่วมถึงความสำเร็จ ซึ่งผมขอเรียบเรียงอีกครั้ง แต่สำหรับบทความนี้ ผมขอกล่าวเฉพาะถึงผ้ใหญ่ทั้ง 2 ท่านแรกก่อนเนื่องจากเป็นคนพิการทั้งคู่)
หมายเหตุ : ที่ผมไม่เอ่ยนามชื่อผู้ใหญ่ทุกท่าน เพราะว่า เกรงว่าจะมีผลกระทบต่อทั้ง 2 ท่าน และถ้าผมได้รับการอนุญาตเมื่อใด ก็จะมาเปลี่ยนแปลงข้อมูลให้ ครับ
หมายเหตุ : เมื่อ 16/10/2553 ผมได้โทรไปขออนุญาตคุณสุทิน จันทา แล้ว และได้รับการอนุญาตให้เอ่ยนาม จึงได้ระบุ ในวงเล็บ ผมต้องขอขอบพระคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น